भदौ २३ र २४ गतेको दिन मेरो जीवनमा कहिल्यै नबिर्सने घाउ बनेर बस्यो । जुन दिन पछिल्लो पुस्ता जेनेरेसन जेड (जेनजी)ले गरेको आन्दोलनले नेपालको इतिहासमै उज्यालो दिन बन्ने छ भन्ने मैले कल्पना गरेको थिएँ । पारदर्शिताको पक्षमा, असमानता, भ्रस्टाचार र सामाजिक सञ्जाल बन्द गर्ने सरकारको निर्णयको विपक्षमा जेनजीले गरेको आन्दोलनले देशमा नयाँ परिवर्तन ल्याउने आशा थियो । त्यसैक्रममा भदौ २३ गतेको आन्दोलनमा कालिला नानीबाबुहरुसहित १९ जनाले ज्यान गुमाउँदा अन्त्यन्त पीडावोध महसुस गरायो । जुन हिसाबले मानवीय क्षति भयो, मन विक्षिप्त भयो । अहिले त्यो संख्या बढेर ५० जना नाघिसकेको छ । म ती सम्पूर्ण मृत आत्महरुप्रति हार्दिक श्रद्धाञ्जली प्रकट गर्दछु । प्रहरीले बल प्रयोग गर्दा सयौंको संख्यामा घाइते भएका छन्, शीघ्र स्वास्थ्य लाभको कामना गर्दछु । त्यो घटनाले मेरो पनि जेनजी पुस्ताको मागप्रति नैतिक समर्थन थियो ।

तर, भोलिपल्टको आन्दोलनमा जसरी घुसपैठ भयो, अराजक समूहले ध्वंस मच्चायो, त्यसले देशमा ठूलो आर्थिक तथा ऐतिहासिक अभिलेख, दस्तावेज नष्टमात्रै गरेन, ममाथि ठूलो अपमान र दुश्मनी साँधियो । आन्दोलनलाई आपराधिक समूहहरूले अपहरण गरे र त्यसैको बहानामा मेरो घर, मेरो पसिना र मेरो सपना नियोजित रूपमा लुटपाट, तोडफोड र आगोले खरानी पारिदिए ।

मेरो घर, व्यावसायिक प्रतिष्ठानहरुमा लुटपाट, तोडफोड गरियो र आगो लगाइयो । दशकौँको मिहिनेतले, आफ्ना आँसु र पसिनाले जोडेको श्रम–सम्पत्ति एकै झड्कामा धुलोमा मिलेको देख्दा, लाग्छ—आफ्नै हातले माया गरेर हुर्काएको बिरुवालाई कसैले निर्ममतापूर्वक उखेलेर जलाइदिएको हो । म सधैं इमान र पारदर्शितामा अडिएको मानिस हुँ । अरूको मेहनतको मूल्य बुझ्ने, आफ्नो पेट काटेर पनि श्रमलाई सम्मान गर्ने सोचमै जीवन बिताएँ । तर आज, यही इमानदारी र मिहिनेतको प्रतिफल खरानी बनेको छ । यो पीडा शब्दमा पोख्न कठिन छ । घरमा ९३ वर्षकी बुढी फूपू हुनुहुन्छ, मेरा परिवार छन् । यस सबैकुरा हुँदा पनि अनुहारमा आक्रोशभन्दा बढी वेदना देख्छु । परिवारको आँसु हेर्दा मन भक्कानिन्छ ।

राष्ट्रबैंकको जागिरले सुरु भएको मेरो यात्राले २०६० सालमा अवकाशपछि नयाँ मोड लियो । पाएको उपदान र पैत्रिक सम्पत्तिलाई आधार बनाएर मोटरसाइकल वर्कसपको सानो कोठाबाट सुरु भएको मेरो व्यवसाय तीन दशकमा रि–कन्डिसन, अटोमोबाइल, वित्तीय संस्था, घरजग्गा आवास, आतिथ्य र पर्यटनसम्म विस्तार हुँदै आयो । यस यात्रामा अनेकौँ कठिनाइ थिए । ऋणका लागि बैंकको ढोका ढकढक्याएको दिन, घाटा सहेर पनि मजदुरको तलब नरोकिन दिने संघर्ष, निराशाले ढाकेको लामो रातहरू ताजै छन् । तर यी सबै संघर्षलाई जितेर हजारौँ युवालाई रोजगारी दिने अवसर पाएँ ।

आज मेरो इमान र श्रमलाई कलंकित गर्दै, भ्रष्टाचारको निराधार आरोप लगाइयो र मेरो सम्पत्ति खरानी बनाइयो । परिवारका सदस्यहरूको मनमा परेको चोट म शब्दमा बयान गर्न सक्दिन । जसले जीवनभर इमानदारीलाई धर्म ठानेर पसिना बगायो, उसलाई दोषी मान्नु योभन्दा ठूलो अन्याय के होला ?

मैले राजनीति व्यक्तिगत स्वार्थका लागि रोजेको होइन । बरु राजनीति भनेको जनताको लागि, युवाको भविष्यका लागि, जनजीविकासँग जोडिनुपर्ने बाटो हो भन्ने विश्वासले नै व्यवसायबाट राजनीतिमा प्रवेश गरेको हुँ । राजनीतिले मलाई पद वा प्रतिष्ठा होइन, जनताको पीडा कम गर्ने बाटो देखायो । यही सोचले गर्दा २०७४ सालमा गण्डकी प्रदेश सभा सदस्यको रूपमा निर्वाचित भएँ । जनताले दिएको विश्वासको कदर गर्दै २०७८ मा कानुन मन्त्रीको रूपमा सेवा गर्ने अवसर पाएँ । फेरि २०७९ सालमा पनि जनताले मत दिएर प्रदेश सभा सदस्यमा पुनः निर्वाचित गराउनुभयो र अहिले सामाजिक विकास, युवा तथा खेलकुद मन्त्रीको रूपमा जनताको सेवामा समर्पित छु ।

म सांसद र मन्त्री भएर पाउने सुविधा, पारिश्रमिकलाई व्यक्तिगत लाभका लागि प्रयोग गर्नुपर्ने कुनै आवश्यकता थिएन । बरु त्यसमा व्यक्तिगत रकम थपेर विपदमा परेकाहरू, असहाय, बिरामी, बेसहारा परिवारका लागि खर्च गर्दै आएको छु । कास्की क्षेत्र नं. २(२) का हजारौँ मतदाताले दिएको समर्थन र विश्वास मेरो लागि जीवनकै ठूलो सम्पत्ति हो । तपाईंहरूको माया र विश्वासले नै मलाई जनताको सेवामा निरन्तर खटिरहन प्रेरणा दिएको हो ।

२०७२ को भूकम्प होस् वा कोभिडको कठिन घडी । मैले सदैव आफ्नो व्यावसायिक आम्दानी र राजनीतिक जीवन दुवैलाई समाज र मानवताको सेवामा अर्पण गरेको छु । यो तथ्य हरेक वर्ष पत्रकार सम्मेलनमार्फत सार्वजनिक गर्दै आएको कुरा पनि तपाईं सबैले देख्नुभएको छ । आज प्रश्न उठ्छ—देशमै बसेर व्यवसाय गर्नु, युवालाई रोजगारी सिर्जना गर्नु, समाजसेवामा लगाव देखाउनु, के मेरो ठूलो अपराध हो ?

सोही दिन मेरो भाइ ध्रुव थापाको घरलाई समेत जलाइयो । सानो उमेरदेखि आफ्नै परिश्रमले सम्पत्ति आर्जन गरेका उनको घर पनि खरानी बनाइयो । त्यसमाथि घरमै रोजगारीको क्रममा बसिरहेका एक बहिनी र लेकसाइडस्थित अंशुभरा स्क्वायरमा काम गर्ने अर्को बहिनीलाई जिउँदै जलाइयो । निर्दोष आत्माहरूलाई यति अमानवीय कृत्यले मार्दा मेरो हृदय टुट्छ—तिनीहरूको के दोष थियो ? के म राजनीति गरेको र मेरो परिवार मेरो नामसँग जोडिएको कारणले यति कठोर सजाय पाइरहनुपर्ने हो ?

मैले जीवनभर सुशासन र पारदर्शितालाई धर्म ठानेर काम गरेको छु । एक पैसा भ्रष्टाचार गरेको छैन, कुनै प्रलोभनमा परेको छैन । यदि मैले भ्रष्टाचार गरेको प्रमाणित हुन्छ भने, म जस्तोसुकै कठोर सजाय भोग्न तयार छु, तर निर्दोष हुँदा पनि यसरी अपमानित हुनु र सम्पूर्ण उपलब्धि खरानी पारिनु अमानवीय मात्र होइन, घोर अपमान हो, अन्याय हो ।

जेनजीको नाममा नियोजित रूपमा ममाथि गरिएको यो विनाश कुनै आन्दोलन होइन, अपराध हो । मेरोमात्र होइन, भर्खरै बामे सर्दै गरेको हाम्रो देशको अर्थतन्त्रलाई दशकौँ पछाडि धकेलेको छ । सत्य–तथ्य छानबिन भई दोषीमाथि कठोर कारबाही होस् भन्ने मेरो जोडदार माग छ ।

यही नै मेरो जीवनको सबैभन्दा ठूलो सम्पत्ति हो । यस पीडादायी क्षणमा मलाई सहानुभूति, सद्भाव र हौसला दिनुभएका सम्पूर्ण शुभचिन्तक, मतदाता र जनताप्रति म हृदयदेखि नमन गर्दछु । तपाईंहरूको माया, समर्थन र विश्वासले मलाई अझ दृढ, अझ सशक्त बनाएर अघि बढ्ने साहस दिएको छ ।

भौतिक सम्पत्तिहरू जलेर नष्ट भए, संरचना खण्डहर बने पनि मेरो आत्मबल, इमानदारी र प्रतिबद्धता जल्न सक्दैन । मेरो सबैभन्दा ठुलो सम्पत्ति मेरो आत्मबल, ईमान र निष्ठा हो, जसलाई कुनै आगोले जलाउन र नष्ट गर्न सक्दैन । यस पीडादायी घडीमा माया, सहानुभूति र हौसला प्रकट गर्नुभएका सम्पूर्ण शुभचिन्तक, साथीभाइ र नागरिकहरूलाई हृदयदेखि नमन गर्दछु । विषेशगरि मेरो निर्वाचन क्षेत्रका सम्पूर्ण जनताहरूको हरेक दुख–सुखमा साथ र सहयोग गर्दै अएको छु र यो भन्दा पनि कठिन परिस्थितिमा पनि गरिरहने पनि छु, तपाईंहरू सबैको सद्भाव र साथले मलाई यो खरानीभित्रै नयाँ आशाको बीउ रोपेर फेरि उठ्ने दृढसंकल्प दिएको छ ।

बिन्दुकुमार थापा, पोखरा